Cousas
Hubo una vez hace ya mucho tiempo, o tal vez poco, muy poco, porque se me nubla la memoria, un náufrago en el Desierto de arenas movedizas y frutos ocultos en una nube de insensata sequía. El altivo náufrago alzándose con las pocas fuerzas que le daban su sed de supervivencia y redención atisbó en la lejanía lo que parecía ser un oasis salvador con una sola, bella y esbelta Palmera.
![palm-oasis1[1]](http://zatovisualworks.eu/blog/wp-content/uploads/2014/04/palm-oasis11.jpg)
Animado y haciendo examen de conciencia de sus disparatados y graves errores en la preparación y ejecución de la travesía del Desierto, que le habían dejado sin alimento, agua y combustible vital, se alzó con cierto júbilo irreal e incluso parecía que corría hacía el oasis.
Cuando llegó al oasis la Palmera todavía le pareció más alta, más hermosa y única en su especie. A pesar de su impaciente e imperativa sed se quedó contemplando extasiado a la Palmera, y no se fijó que lo que él buscaba, agua, era un manantial de un rojizo brebaje donde flotaban dulces frutas, dátiles del paraíso y ricos azúcares de los más hermosos cañaverales de todo el Desierto.
Cuando ya su sed era más imperiosa que la majestuosidad y hermosura de la Palmera si giró para saciar su necesidad vital. Entre asombrado, indeciso y deseoso de zambullirse en el rico manjar miró de nuevo a la fulgurante Palmera con mirada expectante e intrigada.
Pero no lo dudó y se zambulló en aquel rico manjar. Cuando saboreó aquel néctar impensable para él, se dio cuenta en seguida de su contenido y sabor celestial, y mirando con ojos amorosos le dijo a la Palmera:
-“Pero, ¿a las bellas y esbeltas Palmeras le gustan las sangrías para crecer junto a este oasis?“
A lo cual la Palmera simplemente y sabiamente le contestó: “A esta Palmera le gusta ese suave brebaje de la sangría porque nada hay mejor que lo mutante y lo nuevo. ¡No sabes, náufrago, lo que te has perdido por tu ignorancia y necedad sobre la necesidades de las Palmeras! ¡Podrías haberte saciado en un anterior oasis en lo que decías que estaban secos y pasaste por delante de ellos buscando otro y otro y otro más…! Ahora es tiempo de que continúes tu larga, penosa, dura y dolorosa marcha por el Desierto!
El náufrago, enamorado y lleno de lágrimas de amor, le exclamó a la Palmera: “¡Quiero otro oasis como este tuyo!“.
![sangria[1]](http://zatovisualworks.eu/blog/wp-content/uploads/2014/04/sangria1.jpg)
O Doutor Frankenstein de Mary Shelley
Foi a escritora gótica-romántica londinense Mary Shelley a que elaborou a magnífica trama frankensteiniana -a primeira novela tildada de ciencia ficción na historia da literatura- na súa obra de 1818 “Frankenstein or The Modern Prometheus”.
Mary Shelley
En plena euforia polos experimentos eléctricos e de galvanización, Shelley presenta ao principal protagonista da historia: O doutor Frankenstein -científico teimudo na creación dun ser humano, demasiado humano de xeito ídem, deixando a divinidade esquenzida e ridiculizada polos albores da ciencia-.
Primeiros experimentos do físico italiano Liugi Galvani
A criatura unida e cosida groseramente polo doutor Frankenstein nunca tivo nome concreto: Na obra aparece nomeadamente como “criatura”, “monstro”, “malvado”, “vil insecto”, “demonio”, “ser” o “ello”, entre outras lindezas.
Gravado da edición de 1831 da obra amosando á “criatura” de Shelley
Non foi até despois das celebradas versións cinematográficas dos anos trinta do século pasado, onde o actor Boris Karloff presentaba a un monstro máis burdamente cosido e puzzleado, cando a cultura popular comezou a denominar á criatura co nome do seu creador “Frankenstein”.
Boris karloff, caraterizado como monstro de Frankestein con “sofisticados” tornillos incluidos
Dende entón até esta segunda década do século XXI ten formado parte da cultura popular dos monstros máis celebrados, e incluso queridos e usados para a parodia e os disfrazes. Semella que “Frankie” ademais serve para casi todo como xocosamente amosamos na columna da dereita… 
Un monstro multi-tarefa, como Windows
Multifrankenstein en acción! Poña un na súa vida!
Dende facer o sonámbulo -posición perfecta boriskarloffiana- até un festeiro congueiro, as posibilidades dun amable e amigábel “Frankie” semella ampla e variada. Lonxe fica aquela imaxe adusta e temíbel do demo de Mary Shelley. O tempora, o mores! Todo fica atemperado pola pátina divina de Kronos.
Lada, o Seat do Telón de Aceiro
O que a marca SEAT supuxo para o desenrolismo tardo franquista e a motorización das tribus ibércicas, a marca LADA da compañía rusa АвтоВАЗ foi para toda a esféra socio-política do Telón de Aceiro soviético das derradeiras décadas do século pasado. Os coches LADA foron a fonte de mobilidade das clases máis acomodadas -dentro do utópico e inexistente desclasismo soviético- e cercanas aos partidos comunistas das diferentes tribus tapadas por aquel telón máis que de aceiro de pura frialdade entre os seres humanos.
Os modelos máis celebrados e populares, incluso na Europa dos Mercedes Benz e os BMW, foron o Lada 1600 -reminiscente dos FIAT e SEAT 124- e o 4X4 NIVA…
→Máis imaxes de modelos LADA aquí←
A palabra LADA en ruso antiguo (Лада) representaba a un barco pirata -e neste caso a compañía АвтоВАЗ no fixo ningunha piratería de tipo chinés- senón que sempre traballou con licenzas italianas ou doutras tribus.
Como no caso dos SEAT, o maior problema dos LADA foi o do cabalaxe, sempre mínimo pero aproveitados até o últimos newtons. Semella que o exemplo que amosamos na columnda da dereita tamén ten algúns problemas de cabalos…
Un veterán LADA dun só cabalo
Os LADA 1600 sempre foron considerados duradeiros e lonxevos… escasos de potencia e con poucos cabalos. Co paso dos anos, semella que incluso os cabalos rarean máis, e este que ilustra este artigo de lembranza ten auténticos problemas de potencia e estética; mais non de utilidade e emoción automobilista.
Kit de fábrica interactiva LADA, con coches produto ídem e plataformas de transporte de ídem para o divertimento ferroviario TRAINZ
Unha inimizade histórica: China-Xapón
A historia das relacións entre os dous paises e tribus é cruel e sanguinaria, cunha pleíade de enfrontamentos bélicos por medio que foron marcando un distanciamento proverbial e antagónico. Moitas vidas humanas ficaron no camiño dos desencontros e o imperialismo.
Semella que nesta segunda década do século XXI os chineses tentan devolver a xogada do imperialismo e a invasión de xeito menos violento, pero tampouco nada sutil.
O imparábel e desordenado crecemento económico chinés produce situacións ridículas que aos nosos ollos de demos occidentais provocan o sorriso amplo.
→Máis imaxes para o sorriso aquí←
Pero aos chineses non lles parece nada divertido; eles toman moi en serio os remedos e enredos de marcas e produtos… O cal non fai máis que aumentar a nosa hilaridade mentres que pouco a pouco medra a faldriqueira chinesa.
E sen embargo, semella que nestas prácticas tamén son mestres algúns británicos como amosamos na columna da dereita… En todas partes cocen fabas.
O que vai dunha moto Kawasaki a outra cousa nominalmente remedada
Aos orgullosos e flamantes moteiros donos dunha Kawasaki, prestigiosa e recoñecida marca xaponesa de bestias de dúas rodas e potentes motores, prodúcenos unha non disimulada risa e cachondeo ver como algúns moteiros británicos seguen as prácticas de xogos nominais como a que ilustra a seguinte imaxe…
Pero por moito que o tente esta Kwikasfaki, Kwikasfaki fica per saecula saeculorum.
Nube de contidos
Portada Musical
A portada musical dende Vladivostok
Cortesía de Verushka, noiva de Olivio Ninguén
Efemérides
31 Outubro dende fai moitos anos:
Non só de Hallowe’en viven os mortos.
Broma do Samaín quebecán
Podcast
Unha cita
Sempre é curioso ver como xurden por arte de maxia funeraria os seguidores de Lou Reed; como cando levantas unha pedra e aparecen un par de alacráns, curioso, curioso o do ‘People’s Wild Side’!
![davila291013b[1]](http://zatovisualworks.eu/blog/wp-content/uploads/2013/10/davila291013b1.jpg)
Viñeta do vigués Luís Davila
Despedida Musical
A Despedida musical
